Ithaca (Christianópoulos)
I can discern not if I departed due to duty,
Or of obligation to outpace my own self,
The tight, trivially thrilled Ithaca,
With its chosen Christian camaraderie
And its suffocating, stifling standards.
It was not a solution; it was a semi-measure.
Since then, I serpent from street to street,
Accumulating aches and adventures.
The friends I once fondly favored have faded,
And alone I remain, anxious, lest anyone—
To whom ideals were whispered—bears witness...
Now, I return in a sly, suspicious stint,
To seem spotless, superb, I return
And I am, oh God, like the prodigal who abandons
His wayward ways, embittered, and circles back
To the kind-hearted father, to live
In the folds of a private prodigality.
I bear within me the Poseidon,
Who forever pushes me far away;
But even if I manage to approach,
Would Ithaca, indeed, unveil the answer?
Original in Modern Greek
Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση· ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μίαν ύστατη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά·
μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, 3η έκδ. (Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Διαγωνίου, 1998), 26.
Member discussion