06 Apr 2025 3 min read

Against (Christianópoulos)

I am against accolades, as they abase and annul the dignity of the individual. To award is to admit the alleged merit of someone minor, someone marked as lesser—and sometime soon, we must shed the smug condescension of the mighty.

To accept an award is to accept intellectual overlords— and someday, we must shatter the shackles of these self-styled sovereigns.

I oppose payouts and patronage, I despise the panhandlers who palm out their hands for petty pennies. Sponsorships stoke our sick hunger for status and silver; they sell off our self-sovereignty and soul.

I stand staunchly against state entanglements and stay in steady strife with the system. Never have I stepped into a Ministry, and I say it with pride. My sole strand of state subjugation is the savage scythe of the taxman.

I revile the rags—newspapers nuke nobility, they inflate the insignificant, promote their pets, silence the steadfast; they stew and spin the story to suit their schemes. Right, left, or the lukewarm in between—same stinking story.

I am against all ideologies, in any color they’re covered. The more seductive and shiny the slogans, the more spineless the speakers. The more poetic the preaching, the more putrid the practice. The higher the hopes, the hollower the hymns.

Above all, I abhor ambition—this daily devil driving us to minor and massive moral misdeeds. If today the stage is set for schemers and suck-ups, it’s not just the swamp that’s spoiled—it’s our own slackness and surrender. If the street-sweeper’s spine is strained, it’s because we scatter our smokes on the sidewalk. And if our literature is limp and lifeless, maybe it’s our own rot that reeks.

🕰️

Originally published in 1979

🖼️

This text came up in 2012, when Dínos Christianópoulos announced his intention not to accept the Greek Ministry of Culture’s award or the accompanying monetary prize. His reaction was immediate upon learning that he was being honored with the Grand Prize in Literature for his body of work. “I will neither show up nor stretch out my hand to take it. I want neither their awards nor their money,” commented the-then 81-year-old Thessalonician poet, referring back to the above text, bearing the emblematic title “Against”.

Original in Modern Greek

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου—και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων.

Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά—και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

1979
(περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, τεύχος 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979)